แล้วยังไงต่อ

โอเค ตกลงว่าจะทำมิวสิคเฟสติวัลแล้วล่ะ แล้วยังไงต่อ ทำที่ไหนดี มันต้องเป็นที่ที่เราจะไปสร้างเมืองย่อมๆขึ้นมาได้ อย่างแรกเว้นกรุงเทพไว้ก่อนแต่คงเว้นไม่นานอยากทำอะไรมันมันในกรุงเทพเหมือนกัน แต่ตอนนี้เอาต่างจังหวัดก่อน เอาแบบที่ไม่ต้องออกจากกรุงเทพไปไกลนัก มีที่ไหนบ้าง เขาใหญ่ หัวหิน พัทยา บางแสน ฟังแต่ละชื่อน่าเบื่อทั้งนั้น แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เราไม่ได้ต้องการที่แปลก เราต้องการที่ที่เหมาะสมเดินทางสะดวก เรานี่แหละที่จะไปทำให้มันแปลก ที่ที่เหมาะต้องใหญ่พอ มีขอบเขตชัดเจนเพราะเราจะทำงานปิด ที่แกลสตั้นเบอรี่เขาทำรั้วรอบอาณาเขตงานอันใญ่โตเราคงทำอย่างนั้นไม่ไหว หาที่ที่ไม่ต้องทำรั้วดีกว่า

เราตัดทุกชื่อออกไปแล้วมุ่งไปที่เขาใหญ่ก่อน เดินทางสะดวกแน่นอน มีธรรมชาติแบบที่เราต้องการแน่นอน แต่หลายคนทักท้วงว่าคนเบื่อเขาใหญ่กันแล้วนะ หรือไม่ก็จดจำภาพเลวร้ายแห่งการแย่งกันกินแย่งกันเข้าห้องน้ำที่นั่น แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ขอให้ได้ที่ที่เหมาะเถอะ เราเชื่อว่าเราทำให้เรียบร้อยได้ ในที่สุดก็เดินทางไปที่เขาใหญ่เลือกไร่โบนันซ่านี่แหละ เพราะเรารู้ว่าเจ้าของที่เขามีความตั้งใจมากที่จะให้ที่นี่เป็นที่ประจำของการจัดเทศกาลดนตรี เทศกาลดนตรีใหญ่ทุกที่ถ้าเจ้าของที่ไม่อินงานไม่เกิด ต่อให้ที่สวยแค่ไหน ถ้าเจ้าของไม่เข้าใจไม่สนุกไปกับผู้จัดด้วยผู้จัดก็เหนื่อย เราเคยเจอปัญหานี้มาบ่อยแล้วซึ้งใจดี เมื่อไปถึงโบนันซ่าได้พูดคุยกับเจ้าของที่เรารู้สึกได้เลยว่ามาถูที่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเรายังรู็สึกได้อีกว่าต้นไม้ภูเขาที่อยู่รอบบริเวณกวักมือเรียกให้เราไปจัดที่นั่น ทำเลสุดยอด อาณาเขตกว้างกะด้วยสายตาประมาณหนึ่งตารางกิโลเมตรกว่าๆ กั้นด้วยภูเขาหนึ่งด้าน ที่เหลือมีรั้วเป็นป่า พี่ไพรวงศ์เจ้าของที่ตัดถนนใหม่ทำให้การเดินทางจากถนนหลักของเขาใหญ่เข้าสู่พื้นที่มีระยะทางแค่ประมาณ1กิโลเมตร แถมมีลานจอดรถขนาดใหญ่มากให้เลือกใช้ระหว่างทางหลายจุด แปลว่าถ้าคุณขับรถเข้าซอยมาแค่สี่ห้าร้อยเมตรก็ถึงที่จอดรถแล้ว ถ้าเราเตรียมซัทเทิ่ลบัสรับคุณจากที่จอดรถเข้าสู่ตัวงานชีวิตคนทั้งงานก็จะง่ายทันที

เรื่องเดินทางถือว่าผ่าน แต่สิ่งที่ทำให้เรารักที่นี่ที่สุดก็คือสภาพพื้นที่ คนอื่นยังไงไม่รู้แต่ผมไม่ชอบพื้นที่ที่ที่ราบเรียบเป็นสี่เหลียมผืนผ้าหรือจตุรัส มันเดาง่ายเกินไป ผมชอบพื้นที่ที่มีความหลากหลาย สูงบ้างต่ำบ้าง เป็นเวิ้งเป็นเว้าเข้าไปบ้าง มันทำให้เราคิดงานได้สนุกขึ้น การแบ่งโซนต่างๆของงานก็ทำได้ง่ายขึ้น ยกตัวอย่างตอนที่ไปจัดแฟตเฟสที่อิมพีเรียลเวิร์ดลาดพร้าวหรือสวนสยามคือตัวอย่างที่ดี เราแบ่งโซนกันสนุกมาก ยิ่งซอกหลืบเยอะยิ่งชอบ พอมาจัดที่ชาลเลนเจอร์ฮอลล์ก็เหนื่อยกันหน่อยในการที่จะทำให้พื้นที่มันสนุกขึ้นแต่ที่ไร่โบนันซ่า เราสามารถพูดได้ว่าสมบูรณ์แบบ แต่นั่นก็เป็นเพียงความเห็นส่วนตัวของเรา เราเห็นภาพบางอย่างที่หลายคนที่เคยไปจัดงานที่นี่ยังไม่เห็น หรืออย่างน้อยก็ยังไม่ได้ทำ เราเห็นวิธีการใช้พื้นที่ที่นี่อีกแบบนึงที่จะใช้ประโยชน์จากจากความสนุกของพื้นที่ได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าจะทำอย่างนั้นจะต้องใช้เงินมหาศาล เราลองคำนวณงบประมาณที่จะต้องใช้ว่าน่าจะเยอะที่สุดในชีวิตการทำงานของเรา เงินเยอะขนาดนี้เราต้องมีสปอนเซอร์ที่เข้าใจจำนวนมาก และการเดินไปหาสปอนเซอร์เพื่อให้เขาจ่ายเงินเราเยอะขนาดนั้นพรีเซ็นเทชั่นต้องไม่ธรรมดา เราแค่คิดฟุ้งๆว่าจะทำอะไรไม่ได้เราต้องคิดให้ละเอียดและทำให้ออกมาเป็นภาพที่ชัดเจนจับต้องได้ว่างานนี้แตกต่างจากงานอื่นอย่างไร เราต้องเริ่มรวบรวมทีมที่จะช่วยคิดช่วยวาดฝันครั้งนี้ออกมาเป็นภาพที่ชัดเจนที่สุด

ภาพหลายภาพของงานที่เคยทำมาในอดีตเริ่มลอยเข้ามาในความทรงจำ เวทีที่แฟตเฟสที่สวนสยามที่ลงทุนน้อยแต่ได้งานที่สนุกและตื่นตาตื่นใจ ป้าอ้วนบนเวทีแฟตไลฟ์พาราด๊อกซ์ โปรดักชั่น(โดยเฉพาะไลท์ติ้ง)ของแฟตฮันเดรดออลสตาร์ ที่ไม่เหมือนเวทีคอนเสิร์ตไหนในโลก โอเวอร์เฮดไนท์คลับในแฟตเฟสสองครั้งหลังที่ใครเห็นใครก็ชอบ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็โทรหาคนสองคนที่เคยร่วมงานกันมาในภาพจากความทรงจำนั้น คนนึงเป็นชายไทยชื่อแจ๊ค อีกคนเป็นชายญี่ปุ่นชื่อจิโร่ สองคนนี้แหละที่จะมาร่วมสร้างทีมในฝันและงานในฝันให้เกิดขึ้น และแค่คิดว่าจะได้ร่วมงานกับสองคนนี้อีกครั้งก็มันแล้วครับ จดจำชื่อเขาไว้ให้ดีเพราะต่อจากนี้ชื่อของเขาจะถูกกล่าวถึงบ่อยๆในเรื่องตอนต่อๆไป ผมนัดแจ๊คและจิโร่ไปดูที่ที่โบนันซ่า ทั้งคู่ตอบรับด้วยความตื่นเต้นเพราะผมชวนทั้งคู่ว่า “เรามาช่วยกันทำมิวสิคเฟสติวัลที่ใหญ่ที่สุดและสนุกที่สุดในประเทศไทยกันเถอะ”

และดูเหมือนว่าผมจะยังไม่ได้บอกคุณใช่ไหมครับว่าผมมีชื่อของงานนี้แล้ว เอามันง่ายๆเลยครับก็เราจัดที่เขาใหญ่นี่ ก็ชื่อ”Big Mountain Music Festival” เลยแล้วกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป

และดูเหมือนว่าผมจะยังไม่ได้บอกคุณใช่ไหมครับว่าผมมีชื่อของงานนี้แล้ว เอามันง่ายๆเลยครับก็เราจัดที่เขาใหญ่นี่ ก็ชื่อ”Big Mountain Music Festival” เลยแล้วกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป

~ โดย pated บน สิงหาคม 28, 2009.

17 Responses to “แล้วยังไงต่อ”

  1. รู้สึกถึงความสนุกขึ้นเรื่อยๆค่ะ

  2. ขอให้สปอนเซอร์เข้าเพียบๆ นะครับพี่ และถ้าพี่เต๊ดอยากได้เสื้อสตาฟคุณภาพดีๆ ราคากันเอง อย่าลืมนึกถึงผมนะครับ 555

    • กำลังจะให้นุ้นนัดเอาตัวอย่างของมาดูอยู่แล้วครับสัน สันทำผ้าขาวม้าเป็นไม๊ งานนี้พี่จะแจกผ้าขาวม้าครับ

  3. ฟังดูน่าตื่นเต้นทีเดียว จะติดตามตั้งแต่จุดเริ่มต้นไปจนปลายทางของ Big Mountain Music Festival เลยครับ 🙂

  4. ป๋าเขียนได้ชวนรำลึกความหลังมากครับ..ฮา

  5. ไปไปไป ^______^

  6. ติดตามตอนต่อไต เย้ย ตอนต่อไป 😀

  7. อันนี้รู้สึกมานานตั้งแต่เด็ก (ตอนเป็นคนฟัง) แล้ว และยิ่งจนได้มีโอกาสทำงานด้วยกะป๋า ว่า

    มีป๋าที่ไหน … ความสนุกอยู่ที่นั่น

    … รออยู่นะครับ ฝันของป๋า คือ ฝันของเด็กๆ อย่างพวกผมจริงๆเสมอครับ …

  8. ไปแฟตเฟสตั้งแต่ปีแรก จนถึงปีที่๗ ถ้าจะไปมิวสิคเฟตอีกครั้ง ขอไปในฐานะทีมงานของป๋าเต็ดได้มั้ยค่ะ อยู่ชั้นล่างถัดจากสนามหลวงค่ะ

  9. ขออนุญาตนิดนึงครับ ฟอรั่มของ th.wordpress.com เปิดมาหลายเดือน ยังไม่มีคนใช้เท่าไหร่เลยครับ

    มาร่วมกันใช้งาน ฟอรั่มเวิร์ดเพรสไทย

  10. ยิ่งอ่านยิ่งขนลุกอ่ะป๋า

ส่งความเห็นที่ ann ยกเลิกการตอบ