ทะเลที่ฟูกูโอกะนั้นเป็นสีเทา

วันนี้คือวันที่จะได้ไปดูSunset Liveแล้ว

ได้ยินชื่องานนี้มานาน วันนี้จะได้เห็นกับตาซักที

 

ตอนเช้าเดินไปหาอะไรกินใกล้ๆโรงแรมและเลือกคาเฟ่เล็กๆชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว สั่งซุปข้าวโพดกับเบอร์เกอร์สเต็ก ซุปข้นกำลังดีไม่หวานมากกลิ่นหอมสดชื่น เอบร์เกอรืใช้เนื้อดีและทำมาไม่สุกจนเกินไป นุ่มกำลังดี ซอสออกหวานนิดๆ แถมยังมีเนื้อหั่นแบบลูกเต๋าแถมมาให้ด้วย ด้วยราคาแบบปกติ(ประมาณสี่ร้อยบาท)แต่เนื้อนุ่มเหลือเชื่อ แต่รสชาติบ่งบอกว่าน่าจะนุ่มจากการบ่มมากกว่านุ่มที่ตัวเนื้อเองแต่ก็อร่อยกว่าต้องเคี้ยวเนื้อเหนียวๆอยู่ดี สรุปว่าเลือกถูกร้าน คุ้มกับตังค์ที่จ่ายไป

เมื่อรวมตัวกันครบก็ออกเดินทางไปสถานที่จัดงานด้วยรถบัส งานจัดกันที่หาดคีย่าหาดชื่อดังของฟูกูโอกะ นี่เป็นปีที่สิบห้าของงานนี้แล้ว(เกิดก่อฟูจิร๊อคเฟสติวัลอีกนะ) และงานนี้ก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นเทศกาบดนตรีที่ดีที่สุดของเกาะกิวชิวด้วย เมื่อเข้ามาถึงบริเวณงานบรรยากาศก็เริ่มจะคล้ายที่แกสตั้นบิวรี่ คือสองข้างทางเต็มไปด้วยป้ายบอกทางและอาสาสมัครหนุ่มสาว แต่ที่นี่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่ามาก เพราะงานเล็กกว่า(มีคนมาร่วมงานประมาณสองหมื่นคน และก็คงเป็นเพราะนิสัยคนญี่ปุ่นที่มีระเบียบกว่าพวกฮูลิแกนที่อังกฤษ

 

อาสาสมัครแบบนี้มองเห็นได้ทั่วไปในบริเวณงาน มีทั้งหน่วยเคลื่อนที่ออกเดินเก็บขยะ และเต๊นท์แยกขยะที่แยกเป็นสิบแบบมีเจ้าหน้าที่คอยยืนแนะนำว่าอะไรเอาลงถังไหน และเขาแยกกันละเอียดมาก เช่นถ้าจะเอาขวดพลาสติกมาทิ้ง เราต้องฉีกฉลากออกจากขวดก่อน แยกฝากับฉลากไว้ถังนึงและขวดอีกถังนึง เขายังขยันพอที่จะเอาจานพลาสติกไปล้างเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่ แถมแก้วน้ำยังทำจากข้าวโพดซึ่งเมื่องานจบแล้วเขาก็จะเอาไปรีไซเคิลอีกด้วย เอากับเขาสิ

ทางเข้าตกแต่งได้สมกับเป็นเทศกาลดนตรีริมหาด มองรวมๆแล้วเหมือนเราหลุดเข้าไปในหมู่บ้านชาวเกาะมากกว่าเทศกาลดนตรี ทุกอย่างดูเป็นระเบียบแต่ทุกคนดูสนุกสนานสดใสไม่มีใครเครียด

 

ทีมงานให้การต้อนรับอย่างอบอุ่นตั้งแต่ก้าวแรกที่ไปถึง ฝนเริ่มตกปรอยๆ ชักนึกถึงโคลนที่แกสตั้นบิวรี่ขึ้นมา แต่ที่นี่พื้นเป็นทรายจึงวบายใจได้เรื่องโคลน

อาณาเขตของงานไม่ใหญ่โตจนกลัวหลง ขนาดพอๆกับแฟตเฟสตอนที่จัดที่แดนเนรมิตร มีเวทีหลักสองเวทีคือPalm stage และBeach stage มีเวทีเล็กหนึ่งเวทีสำหรับดนตรีประเภคเครื่องเคาะโดยเฉพาะ

Palm stage เป็นเวทีใหญ่ที่สุด มีรั้วรอบขอบชิด แถมมีหอคอยให้ขึ้นไปดูวิวด้วย แต่ตอนนั้นฝนตกเขากลัวลื่นเลยไม่ให้ขึ้นไป ขนาดของเวทีถึงจะเป็นเวทีหลักแต่ก็ไม่ใหญ่มากนัก ขนาดพอๆกับเวทีเล็กของแฟตเฟสปีที่แล้ว ทีมงานบนเวทีมีเยอะและทำงานกันเก่งมาก ในงานนี้เขาห้ามถ่ายภาพการแสดงดังนั้นจะไม่ค่อยมีภาพของคอนเสิร์ตให้ดูกัน ถ้ามีก็เป็นเพราะแอบถ่ายด้วยมือถือ น่าเสียดาย แต่ก็ไม่มากเพราะไฮไลต์ของงานนี้ไม่ได้อยู๋ที่การแสดงอย่างเดียว แต่อยู่ที่สาวๆที่มาร่วมงานในชุดเดินชายหาดด้วย

เวทีนี้มีเนินให้ได้นั่งดูกันอย่างสบาย ทุกเวทีมีมุมสูบบุหรี่แยกเป็นสัดส่วนไม่ให้รบกวนผู้อื่น

อีกเวทีนึงที่ชื่อBeach stageยิ่งเล็กลงไปอีก แต่วงดนตรีที่ขึ้นเล่นไม่ได้เล็กไปด้วยเลย The Travellrersที่พวกเราชื่นชอบก็ขึ้นเล่นเวทีนี้ด้วย

แต่การแสดงที่น่าประทับใจที่สุดกลับไปอยู่ที่เวทีเล็กที่สุด เป็นวงดนตรีชื่อFokolanเป็นดนตรีพื้นเมืองของแอฟริกาแต่เล่นโดยคนญี่ปุ่น สนุกยังไงไปดูเองดีกว่า

ทีเด็ดของวงนี้เขาอยู่ที่การเชิญผู้ชมเข้ามีส่วนร่วมด้วย ที่เห็นไปนั้นคือการแสดงช่วงแรก เมื่อผ่านไปซักพักคนดูก็มันกันอย่างนี้

น้องแด๊นซ์เซอร์สามคนนี้เต้นกันลืมตายไปเลย คนดูก็ให้ความร่วมมือดีเหลือเกิน แฟตเฟสปีนี้พวกเราอย่าให้อายเขานะ

ดูหน้ากันชัดๆอีกทีสามสาวนักเต้นของเรา

คราวนี้มาดูบรรยากาศในงานมุมอื่นๆบ้าง งานนี้เป็นงานที่เดินยังไงก็ไม่เบื่อไม่เชื่อก็ลองเดินไปด้วยกัน

ดูภาพนิ่งกันต่อเผื่อจะชัดขึ้น

จัดงานริมหาดมันดีอย่างนี้นี่เอง รู้งี้แฟตเฟสไปจัดติดทะเลบ้างดีกว่า

เมื่อเดินกันเหนื่อยก็ต้องมีที่พักและที่พักริมหาดอันเป็นเอกลักษณ์ของญี่ปุ่นก็เป็นแบบนี้

ภาษาญี่ปุ่นเรียก Umi-no-ie ถ้าเรียกแบบไทยก็คงจะเป็นกระต๊อบ แต่เป็นกระต๊อบขนาดใหญ่ไม่มีฝาผนังเพื่อรับลมทะเลได้เต็มที่ หลายคนซื้อของกินมานั่งๆนอนๆพักเหนื่อยตรงนี้เมื่อมีเรี่ยวแรงก็ออกไปสนุกกันต่อ

ถึงจะเมามันกันแค่ไหน แต่ก็ยังเป็นระเบียบกันเสมอ รองเท้าที่ถอดทิ้งไว้เป็นระเบียบโดยไม่ต้องมีชั้นวางรองเท้า และไม่มีปัญหาเรื่องรองเท้าหายให้เหนื่อยใจ น่าอิจฉาจัง

ที่โดดเด่นอีกอย่างของงานนี้คือของกิน มีให้เลือกทุแบบ ขนาดหมูกะทะยังมีเลยรสชาติก็ล้วนอร่อยทั้งนั้น แถมบรรยากาศของแต่ละร้านก็ดูเป็นกันเองเหมือนหนุ่มๆสาวๆมาเปิดร้านขายของกันไปสนุกกันไป

ที่ติดใจเป็นพิเศษคือสามอันนี้ อันซ้ายคือไก่ชุบแป้งทอดผสมเครื่องเทศอะไรไม่รู้หอมๆเค็มๆกรอบนอกนุ่มชุ่มฉ่ำข้างใน อันกลางคือไก่ผัดราดซ๊อสทานกับกะหล่ำปลีรสชาติคล้ายยากิโซบะที่ไม่ใส่เส้น หรือจะเรียกว่าเกาเหลายากิโซบะดีนะ คำแรกๆก็ดูเหมือนจะเค็มเกินไปแต่ยิ่งกินยิ่งอร่อยเพราะซ๊อสที่ราดมารสจะออกเปรี้ยวๆพอผสมกันเลยกลมกล่อมดี ส่วนขวาสุดคือหมูปิ้งกับเหลือและพริกไทย ดูเหมือนไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นแต่แต่อร่อยเหลือเกิน เค็มๆนิดๆจากเกลือ เผ็ดและหอมจากพริกไทย

ร้านนี้รสชาติไม่เท่าไหร่ แต่คนขายแต่งตัวแบบนี้ใครไม่อุดหนุนก็ใจแข็งเกินไปแล้ว

 

งานนี้เจอคนคุ้นหน้าด้วย รูปซ้ายคือWindy cityด้านขวาคือThe Travellers วงแรกเล่นไปแล้วเมื่อวานนี้ ส่วนวงหลังกำลังจะขึ้นเล่นคืนนี้ ภาพของเดอะทราเวลเล่อร์ถ่ายหลังเวที ที่พักศิลปินเป็นUmi-no-ie เหมือนกัน อยู่กันแบบอบอุ่นเป็นกันเอง

นอกจากนั้นยังได้ทำความรู้จักกับโปรดิวเซอร์ชื่อดังของญี่ปุ่นคุณMasato Tsurutaผลงานของเขาที่เราน่าจะรู้จักดีคือการเป็นโปรดิวเซอร์ให้Utadaนั่นเอง เขาบอกว่ามาเมืองไทยบ่อยและรู้จักวงฟูตองของเราด้วย

กลายเป็นหน้าที่สำคัญของการมางานแบบนี้แล้ว คือต้องพิสูจน์ความสะอาดของส้วม วมที่นี่ถึงแม้จะมีคิวยาวแค่ไหน แต่ข้างในสะอาดและไม่มีกลิ่นเหม็นให้ลำบากใจ นับเป็นสิ่งที่ประทับใจที่สุดอย่างนึง

ดึกมากแล้วขอไปนอนก่อน ทิ้งท้ายไว้ด้วยภาพจากหลังเวทีมองออกไปที่ทะเลสีเทาของฟูกูโอกะ ถึงทะเลที่นี่สีจะดูซึมๆเซาๆ แต่บรรยากาศกลับเป็นตรงกันข้าม ใครที่คิดว่าเทศกาลดนตรีที่ญี่ปุ่นมีดีแค่ฟูจิร๊อคกะซัมเมอร์โซนิคเท่านั้น ขอให้รับซันเซ็ทไลฟ์ไว้ในอ้อมใจด้วยอีกงาน

~ โดย pated บน กันยายน 2, 2007.